«Όντας ήδη καταξιωμένος ως ένας από τους σημαντικότερους μάνατζερ και παραγωγούς της σκληρής μουσικής με όχημα τους πολyπλατινένιους Grand Funk Railroad, o Terry σκάρωσε το πιο μεγαλεπήβολο στρατηγικό του σχέδιο: εμάς, τους Faith» δηλώνει σε συνέντευξή του ο ντράμερ της μπάντας Dave Barnes και συνεχίζει: «Με το που μας ενημέρωσε για το ραντεβού μαζί του ο μάνατζέρ μας (Bill Greg Jr.) γνωρίζαμε πως θα αγγίζαμε το σταριλίκι. Έως τότε λεγόμασταν Limousine. Μας έφερε λοιπόν αεροπορικώς από την γενέτειρα μας Indiana στη Νέα Υόρκη όπου και είχε κλείσει το φωτογράφο που μας έβγαλε τούτη τη διάσημη φωτογραφία όπου φαίνονται μονάχα οι πλάτες μας (σ.σ.: βλέπε εξώφυλλο).

Το σχέδιο του ήταν να δημιουργήσει μια απίστευτα έντονη φήμη ότι επρόκειτο για ένα μυστηριώδες super-group από επώνυμους μουσικούς Λονδρέζικων συγκροτημάτων των 60’ς, ένα μυστικό project που οι φήμες ήθελαν το επόμενο μεγάλο πράγμα!!! Τα υποκινούμενα κουτσομπολιά μιλούσαν για μέλη όπως ο Noel Redding (σ.σ.: μπασίστας των Experience του Jimi Hendrix) και ο Keith Relf (σ.σ.: τραγουδιστής των Yardbirds). Ως έμπνευση του Terry στάθηκε ένα αντίστοιχο τέχνασμα του συντάκτη Greil Marcus στο ηγετικό περιοδικό “Rolling Stone” που συνέβηκε το 1969 με τους λεγόμενους The Masked Marauders που αποτελούσαν και καλά οι Paul McCartney, Mick Jagger, Bob Dylan & John Lennon» θυμάται ο στακάτος τυμπανιστής.

«Τον συναντήσαμε μονάχα τούτη τη φορά και τέρμα!» συμπληρώνει ο τραγουδιστής Carl Storie «και εξαρχής, δεν εκφράσαμε την παραμικρή αμφιβολία για όλο αυτό το μυστικιστικό του πλάνο. Πίστευε εξαρχής πολύ σε μας ως μουσικούς, ως μονάδες, μα και σε αυτή καθαυτή τη μουσική μας πρόταση! Οπότε θεώρησε πως οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση του τύπου σε όλο αυτό το στημένο παραμύθι με το που θα ξεσκεπαζόταν, θα υπερκεραζόταν από την έκδηλη επιδεξιότητα της μπάντας» συνεχίζει. «Το υλικό αυτό είχε ήδη κυκλοφορήσει ως δίσκος των Limousine από την GSR Records πριν βγει εδώ από την Brown Bag. O Terry αγόρασε τα δικαιώματα, πήρε τα masters, μπήκε στο studio και τους άλλαξε τα φώτα. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακότατο, ο άνθρωπος ήταν τεράστιο ταλέντο! Μετά έστησε μια γιγαντοαφίσα του εξωφύλλου μας στο κεντρικότερο σημείο της Sunset Strip (σ.σ.: το πιο διάσημο σημείο του Hollywood!) όπου συνειδητά, τα κεφάλια μας κόβονταν και φαίνονταν μονάχα οι πλάτες, έτσι ώστε όλοι να μιλούν για το νέο, αινιγματικό super-group του Terry Knight.

Τύπωσε μπλουζάκια, αφίσες, σε αναπτήρες, σε ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σου, μιλάμε για παράνοια. Μας νοίκιασε στην Indiana ένα απόμερο προβάδικο στο πουθενά ώστε κανείς να μην ανακαλύψει τι κάνουμε και ποιοι είμαστε, και ετοίμαζε πυρετωδώς την πανηγυρική μας πρώτη ζωντανή εμφάνιση στο Madison Square Garden (σ.σ.:!!!) με supporting act τους Styx (σ.σ.:!!!!!). Όμως όταν το “Rolling Stone” αποκάλυψε όλη τη φάση, μονομιάς ξεφούσκωσε το μπαλόνι, μας έκοψαν τα πόδια… Μας κατακεραύνωσαν, μας αποκάλεσαν παρακατιανούς, απατεώνες, δίχως καν να παρουσιάσουν το album. Όμως και το πασίγνωστο fanzine “Cream” δε μας φέρθηκε καλύτερα, αφού ο Robert Christgau μας εξευτέλισε γράφοντας πως ήταν αρκετά περίεργος και άκουσε την πρώτη του πλευρά την πρώτη κιόλας μέρα, όμως για να ακούσει τη δεύτερη του πήρε δυο μήνες….».    

Το λοιπόν παίδες: με το που άκουσα το “Sometimes, Sometimes” που ανοίγει την αυλαία, έπαθα σοκ! Έτσι λοιπόν εγώ λέω να πάει να γαμηθεί και το “Rolling Stone” και το “Cream” και να πάνε να ξεβουλώσουν τα αυτιά τους από το κερί της καθοδηγούμενης έπαρσης τους. Όλοι τους!!!

Εδώ έχουμε ένα διαμαντάκι που παραπέμπει ξεκάθαρα στο μοναδικό σεξιστικό φίλτρο των Grand Funk, με πινελιές από Lucifer’s Friend. Το album είναι δυναμίτης, με πλούσιες εναλλαγές που σε κρατούν διαρκώς στην τσίτα!
Ε, πες μου εσύ τώρα αν δεν είναι κρίμα κι άδικο ότι διαβάσατε παραπάνω…

Ιδού η Ρόδος…