Με το έμπα του τρίλεπτου “Forget My Name” η πλάτη σου κολλά στον τοίχο και νιώθεις το γιακά σου να σε πνίγει. Τέτοια έπαρση μονάχα από μεγαθηριακές μπάντες όπως οι AC/DC, Sly & The Family Stone και οι MC5 περιμένεις! Και τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία. Από τα γεννοφάσκια τους, ο Danko Jones και οι δυο συνεργάτες του τιμούσαν έκδηλα την εποποιία των 70’ς στο χώρο του σκληρού rock, πασπαλίζοντας το «ανοσιούργημά» τους με νότες και μπαχαρικά από punk και νέγρικο funk.

Όμως σε τούτο το τρίτο κατά σειρά ηχογράφημά τους, πιάνουν κόκκινα δημιουργώντας μια τάση φρενίτιδας στον άμοιρο ακροατή που τρώει στα μούτρα την σεξιστική διάθεσή τους και παίρνει τους δρόμους βραδιάτικα μπας και συνέλθει! Δώδεκα τραγούδια που τιμούν πέρα ως πέρα τον γενικό τίτλο του δίσκου, μα και το «πειραγμένο» εξώφυλλό του όπου το χέρι του ηγέτη τους στάζει ιδρώτα και αίμα γρατζουνώντας τις έξη χορδές της μαύρης Stratocaster.

Οι στίχοι άκρως αφροδισιακοί, έως και πρόστυχοι: "Baby I want to put some mileage on your love bike / I want you out on the road with my testosterone make you feel alright"… Σκέτη καύλα! Και εδώ ακριβώς, όπως και στην «πάρτα-στα-μούτρα» ξερή, στεγνή, άμεση και ειλικρινή παραγωγή του album γεννιέται η ανάγκη μου να προτείνω σε κάθε ενδιαφερόμενο τούτο το άγνωστο διαμάντι της κιθαριστικής αυτοκρατορίας, αφού είναι πιο “metal” από πολλά επονομαζόμενα (και ακόμα χειρότερα, αυτοαποκαλούμενα) metal σχήματα του σήμερα που χαίρουν δόξας και εκτίμησης… Σα στάση ζωής, σαν attitude, σαν επιλογή.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου γνωριμία με δαύτους. Ήμασταν με τον φίλτατο Καραολίδη αποστολή στο Dynamo Festival της Ολλανδίας στα 1999 και ανάμεσα στα πολλά και διάφορα, στα επώνυμα και τα cult, είπαμε να πάμε στη σκηνή που έπαιζε κείνος ο πώς τον λένε να δεις μωρέ…Danko Jones… «Αμάν» αναφώνησα, «τι είν’ τούτο ρε;;;» και ο Χάρης συμφώνησε. Ο επηρμένος ηγέτης τους στη μέση της σκηνής, ωσάν kick-boxer, γλόμπος, με ένα σβέρκο να, ίδρωνε-ξεΐδρωνε και με κινήσεις σπασμωδικές, μοίραζε πρόστυχες ματιές και κοφτερά riffs ολούθε. Η τρίχα μου κάγκελο! Μονομιάς, επιτόπου, υπέγραψα συμβόλαιο τιμής ως ένθερμος οπαδός του. Διότι όπως όλοι γνωρίζουμε, οι μάχες κερδίζονται επί σκηνής!

Από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν όλα.