Ακόμη και οι πιο εξειδικευμένες από τις ξενόγλωσσες εγκυκλοπαίδειες που κατέχω, μοιάζουν να αγνοούν την ύπαρξη του προοδευτικού τρίο. Το ίδιο συμβαίνει και με το διαδύκτιο – τουλάχιστον στο βαθμό που προχώρησαν οι έρευνές μου… Κανείς δεν ξέρει κάποια στοιχεία για αυτούς. Έτσι λοιπόν, οι «μονάκριβες» πληροφορίες μου προέρχονται από τη σχολαστική ανάγνωση των όσων γράφονται στο οπισθόφυλλο του ταλαιπωρημένου δίσκου.
Κατά τα φαινόμενα οι τρεις μουσικοί ζούσαν στον Καναδά, αφού α) οι δέκα επιβλητικές συνθέσεις είναι κατοχυρωμένες στην Irving Music of Canada, β) ο manager του group -ονόματι Terry Sheppard- αναγράφεται ως ιδιοκτήτης της TNT House Productions που εδρεύει στο Toronto του Καναδά και γ) η μίξη και η ηχογράφηση του ενός και μοναδικού album των Symphonic Slam έγινε στα Phase One Recording Studios της ίδιας πόλης. Μετά είναι και το όλο στυλ της μουσικής τους: progressive rock γεμάτο υποβλητικές, πομπώδης ιδέες που ερμηνεύονται με ακρίβεια μέσω μιας άρτιας τεχνικής κατάρτισης των συμβαλλομένων…Με άλλα λόγια, Καναδικό προϊόν με σφραγίδα γνησιότητας!
Παρά το (εκνευριστικότατο για πολλούς από εμάς) γεγονός της έλλειψης του ηλεκτρικού μπάσου, οι χαμηλές συχνότητες δεν απουσιάζουν. Ο David Stone ( ο οποίος αργότερα προσχώρησε στους Rainbow) χειρίζεται σοφά πολυποίκιλα πλήκτρα, διογκώνοντας τα μπάσα με ήχους ηλεκτρονικούς. Ο John Lowry άλλοτε συνοδεύει σεβόμενος τις περιστάσεις και άλλοτε επιδεικνύει το ποιόν του εκμεταλλευόμενος την ταμπέλα του προοδευτισμού. Ο Φιλανδός Timo Laine τέλος αποδεικνύεται ο ηγέτης τους, αφού όλες οι συνθέσεις του lp ανήκουν σ’ αυτόν. Επίσης τραγουδά, στιχουργεί, κάνει την παραγωγή, και δεν αρκείται στην απλή χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας: το Πολυφωνικό Σύστημα της Κιθάρας-Συνθετητή (guitar synthesizer) που χρησιμοποιεί, περιέχει ένα διαμορφωτή ήχου για κάθε μία από τις έξη χορδές ξεχωριστά(!) και έχει κατασκευαστεί από τον Bob Easton και την 360 Systems στο Los Angeles κοστίζοντας δέκα χιλιάδες δολλάρια!...
To συνολικό αποτέλεσμα μαγεύει στο άκουσμά του. Γεμάτο ηλεκτρονικές οπτασίες ποτισμένες με τον απαραίτητο «τσαμπουκά» που προσδίδουν τα βαρυσήμαντα riffs και -το κυριότερο- πρωτότυπες συνθέσεις, το “Symphonic Slam” αγγίζει τους φίλους των Styx, των Harlequeen, των Utopia, του πομπώδους Rick Wakeman, των Rush των οποίων μάλιστα άνοιξαν και κάποιες συναυλίες, όπως έκαναν και για άλλα σχήματα αγαπημένα όπως οι Gentle Giant & King Crimson.
