Rock ' N ' Roll Monuments - ONE BY ONE EXCERPTS : AL DI MEOLA (16-5-2006)

ONE BY ONE EXCERPTS : AL DI MEOLA (16-5-2006)

Monday, 08 January 2018 10:16

Published in One by One

Ο πρώτος κιθαρίστας που έβαλε φωτιά στα μπατζάκια όλων των συναδέλφων του στη μακρόχρονη ιστορία του οργάνου όταν αυτό ηλεκτροδοτήθηκε ήταν ο ανυπέρβλητος Django Reinhardt. Όμως όσον αφορά την ευρύτερη εποποιϊα του Rock'n'Roll, ήταν ο Alvin Lee που έβαλε πρώτος φωτιά στην ταστιέρα του από σκηνής του Woodstock και από τότε όλοι τρέχουν να τον φτάσουν (βλέπε shredders). Δύο συνοδοιπόροι αυτού υπήρξαν που πήραν τη σκυτάλη μονομιάς, εμμένοντας όμως σε δρόμους άλλους αφού τούτοι ήθελαν για πρώτη φορά το rock και την jazz εις γάμου κοινωνία, γεννώντας μέσα από τα πρωτοποριακά σχήματα τους την jazz rock fusion...

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

John McLaughlin & Al Di Meola.

Τα μάτια του χαρισματικού κιθαρίστα κόκκινα από την κούραση μετά τη συναυλία του στη Λ.Αλεξάνδρας, κι όμως, δέχθηκε με χαρά τη μισάωρη συνέντευξή μας στο lobby του “Athens Zafolia Hotel” με το που τσεκάρισε γοργά το ερωτηματολόγιο μου. Ιδού λοιπόν μια απάντησή του για μια πολυαγαπημένη, εκλεκτή συνεργασία του.

Το να συνεργαστείς με μουσικούς όπως ο Steve Windwood, ο Stomu Yamash’ta και ο Klaus Schulz εκείνη την περίοδο θα πρέπει να ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για σένα… Όμως πώς νιώθεις σήμερα για τούτο το δισκογραφικό αποτέλεσμα (του δείχνω τα “Go Live From Paris” & “Go Too”);

«Τέλεια. Το αγαπώ αυτό! Αγαπώ και την όλη περίοδο της συνεργασίας μας μα και το τελικό αποτέλεσμα αφού όπως ήταν, έτσι και παραμένουν ακόμη διαχρονικοί, εξαίρετοι δίσκοι! Είναι πραγματικά απίστευτο που παραμένουν ακόμη τόσο ψηλά στην υπόληψή μου… Καμιά φορά όταν περάσουν είκοσι-τριάντα χρόνια ακούς κάτι δικό σου και δε σου αρέσει πια. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκτιμώ αυτά τα έργα.

Ήταν μεγάλη υπόθεση για μένα να παίξω με τον Steve Windwood, αφού έως και δυο μόλις χρόνια νωρίτερα έπαιζα τη μουσική του στο ιδιωτικό μας γκαράζ στην γενέθλια πόλη μου, άσημος ον, με το άσημο τοπικό γκρουπάκι μας… “Dear Mr. Fantasy”! Ήμουν μόλις εικοσιενός χρονών ακόμη. Κι ας ήμουν ήδη ο «καλλιτεχνικός διευθυντής» του μικρού μας σχήματος, δεν ήμουν τίποτε ακόμη. Μπορείς να φανταστείς λοιπόν τι σήμαινε για μένα να στέκομαι δίπλα του ως συνεργάτης του δυο χρόνια μετά… Ήταν σαν όνειρο για μένα!...»

Photo by Chris Kissadjekian / www.livephotograpjs.com

Read 696 times