Οι άνθρωποι δηλαδή που είναι εθισμένοι στους δίσκους βινυλίου και προτεραιότητα στη ζωή τους είναι να συμπληρώσουν την ιδανική γι’ αυτούς δισκοθήκη, κάτι που είναι επιλογή συνειδητή στη ζωή τους, καθώς εκείνη την στιγμή εκείνοι θεωρούν ότι αυτό είναι το σωστό για εκείνους ! Η ταραχή τους είναι τόσο μεγάλη όταν μπουν στο δισκάδικο που μπορεί να «κολλήσει» το μυαλό τους και να ξεχάσουν  ακόμη και το όνομα που τριγυρίζει στο μυαλό τους και είναι ο λόγος που έχουν φθάσει έως εκεί. Οι δίσκοι ξεφυτρώνουν στο μυαλό του vinyl junkie κυριολεκτικά σαν μανιτάρια και μόλις αποκτήσει το δίσκο που θέλει αυτόματα οι ανάγκες του πολλαπλασιάζονται και βρίσκεται εκτεθειμένος σε ένα ωκεανό δίσκων και αναγκών του.

Το vinyl junkie ορίζει το σημερινό περιθώριο. Όποιος το βιώνει αυτό είναι σίγουρα περιθωριακός τύπος που αφήνει κατά μέρους τις αγωνίες της εποχής και περιχαρακώνεται γύρω από ένα δικό του κόσμο με πρώτη του ανάγκη, ας πούμε, ένα δίσκο του Lou Reed που του λείπει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον αποκτήσει. Γίνεται αυτοσκοπός αυτό και όσα συμβαίνουν γύρω του μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Η πλάκα είναι μόλις αποκτήσει με κάθε τρόπο τον δίσκο αυτό, του λείπει ένα ακόμη άλμπουμ του Lou Reed ενώ εμφανίζεται ξαφνικά ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον ίδιο, να βρει και κάποιους δίσκους του David Bowie για να κλείσει τη δισκογραφία του ! Η εξομολόγηση ενός φίλου μουσικού που πέτυχα σε δισκάδικο στο Μοναστηράκι τα λέει όλα :

«Γιάννη το πιστεύεις ότι τα παράτησα όλα και ασχολούμαι μ’ αυτό ; Ξέρεις ότι παίζω 35 χρόνια μπουζούκι και το άφησα για τους δίσκους ;»…

«Περαστικά» μας !