Συγκεκριμένα, το τρομακτικό αυτό περιστατικό έγινε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του δίσκου και μπορώ να σας ομολογήσω ότι ακόμη μου είναι πολύ δύσκολο να τον ακούσω στην ολότητα του. Μην περιμένετε αντικειμενική κριτική λοιπόν. Το έργο αυτό ακούγεται συναισθηματικά και μόνο. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να σας αποθαρρύνει, καθώς μιλάμε και πάλι για ένα αριστούργημα που σε λίγα χρόνια θα θεωρείται κλασικό. Ξέρω, ίσως ακούγονται τετριμμένα αυτά που λέω, αλλά μία ακρόαση και μόνο θα σας πείσει.

Από το εναρκτήριο κομμάτι “Jesus Alone,” καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάμε για ένα τυπικό rock άκουσμα, αλλά για έναν πολυσυλλεκτικό ήχο που περιλαμβάνει πολλά στοιχεία ambient και avant-garde μουσικής, θυμίζοντας μου σε κάποιες περιπτώσεις τους “Godspeed You Black Emperor,” όπως και τον αγαπημένο μου Steven Wilson, ειδικά στις τελευταίες δουλείες του. Ακούστε το “Anthrocene” και θα καταλάβετε. Όλοι οι μόνιμοι συνεργάτες του Nick Cave δίνουν και πάλι το παρών με πρώτο και καλύτερο τον εξέχοντα πολυοργανίστα Warren Ellis, ο οποίος συμμετέχει και στην παραγωγή αυτού του διαμαντιού συνδράμοντας και αυτός με την σειρά του στη δημιουργία της μοναδικής ατμόσφαιρας που δημιουργούν πάντα οι δίσκοι του Αυστραλού.

Έχω την αίσθηση ότι τούτο εδώ το πράγμα πρέπει να ακουστεί για να τον απολαύσεις σε εσωτερικό χώρο με απόλυτη ησυχία, ώστε να υπάρξει η «κατάνυξη» που αυτό απαιτεί, να του δοθεί η κατάλληλη προσοχή. Ειδικά το “Distant Sky” είναι από άλλο πλανήτη, με τα αιθέρια φωνητικά της Else Torp. Δείτε και το ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε σχετικά με την ηχογράφηση του album “One More Time With Feeling” και μόνο τότε θα δείτε ολοκληρωμένη μπροστά σας όλη την εικόνα.

Αν τον προτείνω? Με τα χίλια, όπως και ολάκερη την δισκογραφία του δαιμόνιου Αυστραλού άλλωστε.