Κάπως έτσι μπαίνει και το άλμπουμ με το “Hand In Hand”.
Υπάρχει μια άγρια – γλυκιά μελαγχολία και στην χροιά της φωνής αλλά και στις συνθέσεις.
Σαν τις υγρές ημέρες της Αγγλίας. Εκεί που δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ίχνους φωτός.

Έτσι και οι συνθέσεις ακολουθούν η μια την άλλη με το “Long For Air” να ανοίγει το δεύτερο κομμάτι. Η πληθώρα των διάσπαρτων φωνητικών γεμίζει το χώρο και το κομμάτι ηχεί αρκετά γεμάτο.
Πολύ όμορφη η συνέχεια με το “Raise The Glass”, που ξεκινά σχεδόν σαν μπαλάντα με φωνητικά και κιθάρα (σχεδόν σαν ακουστικό) και από τα μέσα και μετά μπαίνουν τα τύμπανα σε έναν parade ρυθμό και μετά πάλι πέφτει.
Στο “Diametric” μπορείς να αφήσεις τη μαλλούρα λυτή και να κοπανηθείς, άγριο και δυναμικό και με αρκετά aggressive φωνητικά προς το τέλος. Πολύ – πολύ καλό!
Κανένα κομμάτι δεν μοιάζει με το άλλο και αυτό κάνει το “Constancy” επιθυμητό για ακρόαση.
Η μυστηριακή Dark Americana εισαγωγή με Slide κιθάρα συν τις Post Rock ατμόσφαιρες κάνουν το “Speak Aloud” που ακολουθεί εξαιρετικό. Ίσως και το πιο low tempo κομμάτι στο “Constancy”.
Το “Affirmation” με μετέφερε σε Porcupine Tree εποχές ενώ το “Bloodlines” με έσκισε. Φωνητικά, lyrics, οι κιθάρες, το συναίσθημα. Έτσι είχα νιώσει πίσω στο χρόνο με τους Puressence.
Μπαίνοντας το “Shatterproof” θυμήθηκα ξανά τους άλλους αγαπημένους μου, Poets Of The Fall.
“Revelations And Ghosts” και “Sever This” κλείνουν το άλμπουμ των 10 κομματιών πάνω σε κλασσικό ORDER OF VOICES ύφος.

Όλα ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά εδώ μέσα. Ένα καινούργιο όμορφο άλμπουμ από την Αγγλία ήρθε να μείνει. Το Sheffield μπορεί να νιώθει υπερήφανο. Βασισμένο πάνω στην μελαγχολική ατμόσφαιρα των εκτελεστών του αλλά τοποθετώντας καινούργιες ιδέες. Τα φωνητικά βγαίνουν ακόμα πιο ελεύθερα και οι στιγμές που ο Leigh Oates βγάζει τις πιο άγριες του είναι πραγματικά πολύ καλές, αν και λίγες. Η βαρύτητα πέφτει στις κιθάρες και πολύ καλά κάνει, αφού είναι από δεξιοτεχνία γεμάτες. Ash Homar και Stefan Blackwood είστε αστέρια! Όσο για τα τύμπανα, τι να πω? Όμορφα με εκλεπτυσμένη τεχνική χωρίς υπερβολές. Ο Aynsley Dickinson γνωστός και φίλος διαδικτυακός από το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2011. Το μπάσο το ευχαριστήθηκα πολύ στο “Speak Aloud”. Μάλλον βγαίνει πιο πίσω ή παίζει πιο διακριτικό ρόλο σε όλο το άλμπουμ. Πραγματικά θα ήθελα να το ακούσω πιο πολύ. Αυτό όμως δεν χτυπάει άσχημα αφού όλο το άλμπουμ είναι πραγματικά υπέροχο.
'Ένα μαζικό ταξίδι στην αυτογνωσία και τη βελτίωση όπως αναφέρουν. Σε εκείνες τις διαδρομές που η ψυχή χαράζει τη δική της ενδοσκόπηση. Με έξαψη και θυμό, με απελπισία και χαρά.

Constancy: "The quality of being unchanging or unwavering, as in purpose, love, or loyalty; firmness of mind; faithfulness".
Αν σας ξέφυγε το “Order Of Voices” μη χάσετε το “Constancy”.

Line Up:

Ash Homar (guitar)
Stefan Blackwood (guitar)
Ian Gaunt (bass)
Aynsley Dickinson (drums)
Leigh Oates (vocals)

https://www.facebook.com/orderofvoices/

http://artistecard.com/orderofvoices#!/musics/111016