Είκοσι μόλις μέρες πριν τον άδικο χαμό του, ο χαρισματικός μουσικοσυνθέτης είχε γράψει την παρακάτω ανοιχτή επιστολή προς όλους μας στην επίσημη ιστοσελίδα του, γεγονός έως και αβάσταχτο πλέον…

«Είμαι στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσω πως ύστερα από τις συμβολές του ιατρικού μου περίγυρου πρέπει να μη συμμετάσχω στο “Cruise to the Edge”, όπως και στο πρώτο σκέλος της περιοδείας μας με τους Journey μεταξύ 15 Μαρτίου και 4 Απριλίου. Και τούτο διότι σύντομα ξεκινώ ένα νέο κύκλο χημειοθεραπειών ο οποίος δεν μου επιτρέπει να πετάω με αεροπλάνο. Ευχαριστώ θερμά τους διοργανωτές της Κρουαζιέρας για την κατανόησή τους. Εύχομαι στους συναδέλφους μα και στους οπαδούς καλό ταξίδι γνωρίζοντας πως θα το διασκεδάσουν απόλυτα μες τον Ωκεανό και τους επιβεβαιώνω πως θα βρίσκομαι μαζί τους, δίπλα τους, με όλη μου την ψυχή!
Ο φίλτατος Bill Sherwood θα με αντικαταστήσει επάξια για όσο χρειαστεί στους Asia, κρατώντας την θέση μου ζεστή (σ.σ.: η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!!!!) κατά την διάρκεια των πρώτων δώδεκα ημερομηνιών μας με τους Journey. Κι ενώ είμαι σίγουρα απογοητευμένος που θα χάσω την αρχή μιας από τις ιστορικότερες περιοδείες των Asia, προτίθεμαι να επιστρέψω επί σκηνής μέσα στο 2017 και να ανακοινώσουμε τις ημερομηνίες. Ξέρω πως αυτή μου η απόφαση θα είναι προς το συμφέρον της μελλοντικής υγείας μου μα και τον οπαδών μας, μακροπρόθεσμα!»

John Wetton
Bournemouth
England
January 11th. 2017

Ανατριχιαστικό. Και βάλε.
Ιδού λοιπόν γιατί μονομιάς ανέσυρα την τηλεφωνική μας συνέντευξη με τον πολυσχιδή και ευγενέστατο γίγα του Προοδευτικού κινήματος της rock από το αρχείο μου, ώστε να τη μοιραστώ μαζί σας σε δόσεις ως πλουσιότατη σε πληροφορίες! Ποτέ δεν είναι αργά να διορθώνουμε τα λάθη, είτε είναι δικά μας, είτε αλλωνών!...
Ξεκινώ χρονολογικά, παραθέτοντας τα όσα μου εκμυστηρεύτηκε ο αξέχαστος ήρωάς μας για τα πρώτα τρία κεφάλαια της καριέρας του και επανέρχομαι για τα υπόλοιπα εν καιρώ.

JADE (a.k.a. Marian Segal with Silver Jade)
“Fly on Strangewings” (DJM Records – 1970)

«Τα πρώτα μου βήματα… Με το που μετακόμισα από το Bournemouth όπου έμενε η οικογένειά μου στο Λονδίνο υπήρξα μονομιάς πάρα πολύ τυχερός! Και το λέω αυτό συνειδητά αφού γνώριζα πάρα πολλούς συνομήλικους νεαρούς μουσικούς που ζούσαν εκεί στα όρια της φτώχειας για να αγγίξουν τα όνειρά τους… Δίχως τη δυνατότητα να βρίσκουν την ευκαιρία μουσικού νυχτοκάματου, δίχως φράγκο στην τσέπη. Ήμουν λοιπόν πράγματι πολύ τυχερός που βρήκα αμέσως ευκαιρίες συνεργασίας. Και τούτο γιατί άρεσε πολύ ο τρόπος που έπαιζα μπάσο σε κάποιους παραγωγούς της εποχής που βρέθηκαν στο δρόμο μου ως καίριες γνωριμίες. Ήταν ένας από αυτούς λοιπόν που με συνέστησε στους Jade. Άλλη μια σημαντικότατη γνωριμία που μου έλαχε ήταν αυτή με τον George Martin (σ.σ.: ο τιτανομέγιστος, αείμνηστος παραγωγός των Beatles μεταξύ άλλων!), ο οποίος με κρατούσε διαρκώς απασχολημένο με χίλιες δυο ηχογραφήσεις ως εκλεκτό & αγαπημένο μπασίστα του… Αντιλαμβάνεσαι. Την ίδια στιγμή που άλλοι κυριολεκτικά πεινούσαν, εγώ δούλευα σχεδόν καθημερινά ως ελεύθερος επαγγελματίας, ως session μπασίστας. Μια από αυτές τις ευκαιρίες ήταν και οι Jade.

Δούλεψα στενά λοιπόν με την Marian Segal, την τραγουδίστρια & στιχουργό των Jade. Πρέπει να κράτησε ένα ολόκληρο μήνα η συνεργασία μας αν θυμάμαι καλά, και μάλιστα με πήρε μαζί της στο Los Angeles όπου ηχογραφούσαμε στα Troubadour Studios. Ήταν άλλο ένα γεγονός που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου εξαρχής. Εκτίμησα πολύ τις μουσικές επιλογές των Jade, αφού ήταν όλες τους πολύ καλές, συμπαγείς και εστιασμένες. Ήταν όλοι τους επίσης ευγενέστατοι ως συνεργάτες. Όμως το σημαντικότερο όλων ήταν πως με βοήθησε να μπω για τα καλά στο κύκλωμα του Λονδίνου! Ο Jon Miller έκανε πολύ καλή δουλειά ως παραγωγός και manager, οπότε το γεγονός του ότι δεν είχαν την επιτυχία που τους άρμοζε παραμένει μυστήριο για μένα…

Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να βρει κανείς το αυθεντικό βινύλιο. Μάλιστα πριν λίγα χρόνια (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε το 2008) μου ζήτησαν να συμμετάσχω σε μια συναυλία για την επανένωσή τους, πράγμα που δέχθηκα με χαρά περίσσια, αν και εν τέλει ήταν η τελευταία φορά που άκουσα νέα τους».

MOGUL THRASH
“Mogul Thrash” (Victor/RCA – 1971)

«Να αυτό που σου έλεγα λοιπόν πιο πάνω: οι Mogul Thrash ήταν από τις παραπάνω περιπτώσεις που κυριολεκτικά πεινούσαν μέσα στην προσπάθειά τους να πετύχουν κάτι!... Ήταν στην συνομοταξία των Jade, των Edwards Hand και όλων εκείνων των αξιολογότατων σχημάτων με τα οποία με έφερε σε επαφή ο Martin. Μιλάμε για την περίοδο 1970-1971. Λίγο πριν λοιπόν από το Los Angeles βρέθηκα με τους Mogul Thrash για ένα χρόνο περίπου. Όμως ήταν τόσο τρομακτικά τα όσα προλάβαμε και βιώσαμε από πλευράς οικονομικής μα και με τεράστια προβλήματα που μας προξένησε το δισκογραφικό μας συμβόλαιο που ήταν φυσικό και επόμενο να αποκαρδιωθούμε και να νιώσουμε εξαντλημένοι. Αναμενόμενο λοιπόν να ακολουθήσει ο καθένας μας το δικό του δρόμο…

Για παράδειγμα, όλοι μας οι πνευστοί δημιούργησαν τους γνωστούς Average White Band! Όσο για μένα, όπως σου είπα προηγουμένως δέχθηκα την πρόσκληση της Segal και πέταξα για Los Angeles για ένα μήνα όπου μου ανοίχτηκαν ακόμη περισσότερες προοπτικές ώστε να γνωρίσω από κοντά μουσικούς που εκτιμούσα βαθιά. Κατάφερα να συναντήσω μεγάλα ονόματα & τραγουδοποιούς που έμεναν εκεί όπως οι James Taylor, Joni Mitchell, Crosby, Stills, Nash & Young, όλοι αυτόχθονες. Ήταν κοιτίδα η California. Παρόλα αυτά εγώ ο ίδιος κόντεψα να αποπροσανατολιστώ μουσικά. Δεν ήταν όλα αυτά για μένα. Μπορεί να το διασκέδασα πάρα πολύ όσο έμεινα, όμως πήρα το αεροπλάνο και γύρισα στο Ηνωμένο Βασίλειο ώστε να γίνω μέλος των Family…»

FAMILY
“Fearless” (Reprise Records – 1971)

«Ο βασικός λόγος που με προσκάλεσε στους Family ο Roger Chapman ήταν πως κανένας άλλος από τα υπόλοιπα μέλη δεν μπορούσε να συνεισφέρει στα φωνητικά. Υπήρχε πρόβλημα. Και ήθελε την πολύτιμη βοήθειά μου αφού όπως μου δήλωσε, του άρεσε πολύ ο τρόπος που τραγουδούσα. Τόσο, που υπήρξε μονομιάς πρόθυμος να μου επιτρέψει σε ένα μεγάλο βαθμό να οδηγήσω μαζί του το σχήμα σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, όπως άλλωστε και έγινε. Με το που προσχώρησα κατευθείαν μπήκαμε στο studio για την ηχογράφηση του “Fearless”. Σε δύο από τα τρία πρώτα τραγούδια όμως που ήδη ήταν ηχογραφημένα μου πρότεινε να γράψω και μπάσο για να σου πω όλη την αλήθεια πέρα από τα φωνητικά μου. Ταίριαξαν τέλεια. Σκέψου όμως πως όλα αυτά λάμβαναν χώρα σε μια ήδη καθιερωμένη μπάντα! Είχαν ήδη στο ενεργητικό τους δυο-τρία hit singles πίσω τους και αντίστοιχη αναγνωρισιμότητα. Όμως δεν άργησε να έρθει η στιγμή που για άλλη μια φορά κατάλαβα μέσα μου πως ούτε αυτό ήταν επακριβώς ότι αναζητούσα… Παρότι λοιπόν συνέβαλα επίσης και στο επόμενο lp τους, το “Bandstand” που ηχογραφήθηκε την ίδια χρονιά με τούτο εδώ, τους δήλωσα την παραίτησή μου ώστε να προχωρήσω παρακάτω. Στεναχωρήθηκα κι εγώ, το ομολογώ, ήταν όλοι τους πανέμορφοι άνθρωποι! Όλοι τους ανεξαιρέτως. Φανταστικά άτομα.

Επίσης ένα πράγμα που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως στο τέλος της θητείας μου στους Family έλαβα το πρώτο τηλεφώνημα από τον Robert Fripp ώστε να με προσκαλέσει στη νέα πορεία των King Crimson. Σε πληροφορώ πως καταρχήν απέρριψα την πρότασή του αφού οι συνθήκες και οι συγκυρίες δεν μου φαινόντουσαν καλές εκατέρωθεν. Πρώτα από όλα μου εξήγησε πως ήθελε ουσιαστικά ένα «σύμμαχο» στην αλλαγή που είχε στο νου του να πραγματοποιήσει. Αυτό και μόνο έδειχνε πόσο άβολα ένιωθε, μα και πόσο άβολη θα ήταν και η δική μου θέση μέσα σε αυτό το άχαρο κλίμα. Το να χρησιμοποιηθώ ως στήριγμα του Robert στις εσωτερικές προστριβές & αψιμαχίες του σχήματος δεν ήταν ότι καλύτερο όπως αντιλαμβάνεσαι… Οπότε απάντησα αρνητικά. Ακολούθησε όμως και δεύτερη κρούση εκ μέρους του και τούτη τη φορά πρόσωπο με πρόσωπο λίγο καιρό μετά, όπου με ενημέρωσε πως, ούτως ή άλλως, οι Crimson δεν υπήρχαν πια με τη μορφή που ξέραμε, το είχε λήξει το πράγμα, και ήθελε να ξεκινήσει μια νέα σελίδα στην ιστορία τους. «Πώς νιώθεις πλέον να είσαι μέλος αυτού του νέου κεφαλαίου;» με ρώτησε εκ νέου και του απάντησα «τώρα εννοείται, είμαι μέσα, δεν το συζητώ!». Οι πρόβες μας ξεκίνησαν πολύ σύντομα μετά από κείνο το βράδυ. Απλά είχα την υποχρέωση πρώτα να ολοκληρώσω τα όσα χρωστούσα στους Family για τις ανάγκες της κυκλοφορίας του “Bandstand”, πράγμα που έκανα έως το τέλος.

Άλλωστε και ο Bill Bruford βίωνε μια παρόμοια κατάσταση αφού είχε να ολοκληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις για την κυκλοφορία του “Close to the Edge” με τους Yes αν θυμάμαι καλά (σ.σ.: ή αυτό θα ήταν ή το “Fragile”). Κι δυο μας λοιπόν είχαμε να κλείσουμε τα προηγούμενά μας κεφάλαια με τα σχήματα που συμμετείχαμε ηχογραφώντας στο studio… Όμως ήταν θέμα λίγου χρόνου».