Κι αν η επίσημη ιστοσελίδα του ηλεκτρονικά χορευτικού Λονδρέζικου σχήματος έχει κολλήσει μέχρι και σήμερα στην κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου με ένα γενικό τίτλο που πονά τούτη την περίοδο (“All Blessed” - 2020), η αντίστοιχη σελίδα στο Facebook τους θέλει και δαύτους να χοροπηδούν από τη χαρά τους για την επανεκκίνηση των συνυαλιακών δρώμενων. Αρχής γενομένης με τη συμμετοχή τους στο τριήμερο “Future Scope Festival” του Ζάγκρεμπ της Κροατίας την προ-προηγούμενη βδομάδα.
Στα μέρη μας πρόλαβαν να πατήσουν πέντε χρονιές. Από το Μάϊο του 1999 στην οδό Μάρνη, έως και τον Ιούλιο του 2010 που συμμετείχαν στην πρώτη νύχτα του Rockwave Festival της Μαλακάσας κάτω από τους The Black Eyed Peas. Όμως εγώ επιλέγω την πρώτη-πρώτη επίσκεψη τους το 1999 αφού ήταν εκεί που έπαθα πλάκα με τη μεθυστική τους διαδραστικότητα που ανασήκωσε απρόσμενα το τριχωτό της κεφαλής μου.
FAITHLESS – ΡΟΔΟΝ Club, Αθήνα, Σάββατο 15 Μάϊου 1999
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ως επιτετραμμένος του ιστορικού περιοδικού ΠΟΠ&ΡΟΚ βίωσα εμπειρίες που τα προσωπικά μουσικά μου γούστα θα μου είχαν στερήσει. Όσο «ανοικτός» κι αν ήμουν, είμαι και θα είμαι. Και χαίρομαι αφάνταστα για αυτό φυσικά! Η περίπτωση λοιπόν των Faithless αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα αυτού. Πήγα μετριοπαθής και έφυγα κυριολεκτικά εντυπωσιασμένος. Και τούτο δίχως να κατέχω τίποτα από την έως τότε δισκογραφία τους, δίχως να ξέρω καν τι ρόλο βαράνε εκτός του ότι ανήκουν στην ηλεκτρονική μουσική, με πάμπολλα χορευτικά στοιχεία. Με το “Sunday 8PM” στη βαλίτσα τους από το Σεπτέμβρη του 1998, ήρθαν για να μας κατακτήσουν λίγους μόλις μήνες πριν την επανέκδοσή του (τον Οκτώβριο του 1999) που συμπεριελάμβανε και το επαναμιξαρισμένο δισκάκι "Saturday 3AM”.
Και να που το Σαββατόβραδο μετατράπηκε ξάφνου σε ένα διαρκές πάρτι όπου όλοι ανεξαιρέτως χοροπηδούσαν ανέμελα σαν τα κατσίκια. Για ενενήντα λεπτά και βάλε. Με πρώτο και καλύτερο τον αεικίνητο και ελκυστικότατο για κάθε βλέμμα (άρα και για κάθε φωτογραφικό φακό!) Maxi Jazz. Μα δες τον εδώ. Υπήρξε ιπτάμενος την περισσότερη ώρα, μα το Θεό. Από το δεύτερο κιόλας τραγούδι από σκηνής ένιωθες πως τούτο το σχήμα μπήκε στο κλαμπ των λατρεμένων της χώρας μας, μια για πάντα. Όπως και έγινε.
Σίγουρα βοήθησε φυσικά και η συνειδητή ποικιλομορφία του μουσικού τους φίλτρου, αφού εδώ η house συναντούσε τη soul της Φιλαδέλφειας και το tribal drum ‘n’ bass την hip-hop. Όσο για ανθρώπους σαν κι εμέ, η έντονα κιθαριστική μεταμόρφωσή τους επί σκηνής σε κάτι ξεκάθαρα πιο σκληρό και επιθετικό, σε κέρδιζε με τα χέρια…κάτω. Λάθος. Με τα χέρια πάνω! Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που παθαίνω σε κάθε συναυλία των Depeche Mode και των Prodigy που επίσης δεν παρακολουθώ.
Με την απαστράπτουσα (παρότι αθλητικά casual ντυμένη) Sister Bliss να λάμπει δια της παρουσίας της στα δεξιά της σκηνής κι ας ήταν φανερά αναγκασμένη να προσποιείται σε στιγμές πως παίζει και τα προ-ηχογραφημένα μέρη, το ρυθμικό υπόβαθρο ήταν τέτοιο που ήταν φύσει αδύνατον να μη κουνάς έστω και κάποια μέρη του σώματός σου. Μπασοτύμπανο άστα να πάνε λέμε. Ανάσταση νεκρών. Και με συνταγή-μπερκέτι. Ήτοι τα περισσότερα άσματα να χτίζονται βήμα-βήμα, ξεκινώντας αργά και ατμοσφαιρικά, με πλούσια κρουστά, και μεθοδικά να αναπτύσσονται σε επικοχορευτικά βέλη που θέλουν τον διπλανό σου επικίνδυνο, να σε ποδοπατήσει.
Τα χρόνια που περάσανε από τότε είναι πάρα πολλά. Και όπως εξομολογήθηκα εξαρχής, πήγα (και παραμένω) αδιάβαστος, κι ας δίνω από τότε το παρών σε κάθε τους συναυλία. Μη μου ζητάς λοιπόν να θυμηθώ αν παίξανε τα σιγκλάκια εποχής "Bring My Family Back", "Take the Long Way Home" και "God Is a DJ". Με απατά η μνήμη μου.
Concert photos copyright by Chris Kissadjekian
