Καταρχάς επέτρεψε μου να σου θυμίσω πως έχω την τιμή και τη χαρά να έχω δουλέψει για σας δυο φορές, την εποχή ης πιο «κλασικής» σας σύνθεσης… Με σένα στις κιθάρες και τα synthesizers, τον Seaweed στα πλήκτρα, τον John Egan στο φλάουτο, τον Zia Geelani στο μπάσο και αν θυμάμαι καλά τον Rad στα τύμπανα.
«…Σοβαρά; Για δώσε μου ένα δευτερόλεπτο να θυμηθώ… Βοήθησέ με λίγο, για ποια χρονιά μιλάμε;»
Το 2002. Είχατε ανάγκη εικόνες για τις ανάγκες του τότε επερχόμενου E.P. σας με γενικό τίτλο “Pyramidion”. 7 Απριλίου παίξατε στο club «ΡΟΔΟΝ». Και ή την προηγουμένη, ή την επομένη, σας φωτογράφισα ομαδικά στο φωτογραφικό μου studio…
«Σωστά! Τι μου θύμισες τώρα; Σε ευχαριστώ, χαίρομαι που τα ξαναλέμε»
Κι εγώ το ίδιο, όπως πάντα! Μάλιστα την επόμενη χρονιά χρησιμοποιήσατε και μια συναυλιακή εικόνα μου για το εξώφυλλο του DVD concert “Live At The Pongmasters Ball”…
«Τώρα έπιασα το νόημα Χρήστο, να’σαι καλά»
Εσύ να είσαι καλά. Πάμε λοιπόν. Θα σου εξομολογηθώ αρχικά το εξής: έως προχθές που ξεκίνησα να φτιάχνω το ερωτηματολόγιό μου, δε γνώριζα πως ο εμβληματικός George Harrison των θρυλικών Σκαθαριών ήταν οικογενειακός σας φίλος τόσο, που ήταν αυτός που σε ενθάρρυνε να πρωτοπιάσεις την ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια σου σε ηλικία επτά ετών... Μιλάμε για απίστευτη ιστορία Ed! Πες μας λοιπόν δυο λέξεις σε παρακαλώ…
«Ναι, πράγματι, ω Θεέ μου, πρέπει να πάω πολύ πίσω και να θυμηθώ ακριβώς… Λοιπόν, όταν ήμουν πιτσιρικάς, οι Beatles τριγύριζαν σπίτι μας συχνά, αφού ο πατέρας μου ήταν διάσημος γλύπτης και τους ήξερε προσωπικά. Είχε φτιάξει και τα αγάλματά τους σε μια φάση…»
Δεν είμαστε καλά!
«Κι όμως. Και ήταν μια από τούτες τις φορές που ο Harrison με έπιασε να γρατζουνώ την κιθάρα και μου είπε «πρέπει να συνεχίσεις, μην τα παρατήσεις, θα γίνεις καλός. Μα να ξέρεις το εξής: όταν κάνεις πρόβα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να εμφανιστείς επί σκηνής. Εκεί πάνω, σε πέντε λεπτά έχεις μάθει ότι μαθαίνεις σε δυο βδομάδες πρόβας!». Με άλλα λόγια μου εξήγησε μονομιάς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως το να παίζεις ζωντανά μπροστά σε κόσμο δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο σε τούτο τον Κόσμο. Είναι μακράν η καλύτερη επιλογή!... Και για δες λοιπόν που πλέον όποτε με ρωτούν ένας πρωτάρης τη γνώμη μου, προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να μεταλαμπαδεύσω τούτη τη Γνώση, λέγοντας του «μπράβο, συνέχισε, μην τα παρατήσεις και όλα σιγά-σιγά θα γίνονται ευκολότερα για σένα». Και η ζωή συνεχίζεται…»
Τι όμορφα! Πάντως αντιλαμβάνεσαι πως το να έχεις μες τα πόδια σου τον George Harrison ήταν κάτι παραπάνω από μαγευτικό και δει, σε τέτοια ηλικία!...
«Οπωσδήποτε ήταν συναρπαστικό να τρως μαζί του, να κάθεται και να σου παίζει με την κιθάρα του… Ήταν μοναδικό. Βέβαια εγώ παραήμουν μικρός τότε, οπότε δεν είχα προλάβει να γίνω λάτρης των μεγάλων αστέρων της Μουσικής. Για μένα ήταν απλά άλλος ένας ευγενέστατος κυριούλης που μου χαμογελούσε και μου έπαιζε κιθάρα. Ήταν συμπαθέστατος άνθρωπος»
Μα ήταν πασιφανές! (σ.σ.: μιλάμε για τον άνθρωπο που συνέθεσε μεταξύ άλλων το μυθικό “While My Guitar Gently Weeps”!). Όμως δεν ήταν μονάχα αυτός διάσημος θαμώνας του σπιτιού σας. Διάβασα πως κάνατε παρέα και με τον Donovan, όπως και με τον Jimi Hendrix!...
«Καλά, ο Donovan κατοικούσε σπίτι μας για μεγάλα διαστήματα. Μάλιστα το είχαμε χωρίσει στα δυο για αυτό το λόγο, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό διαμέρισμα για αυτόν. Υπήρξε περίοδος στα 60’ς όπου έμεινε δίπλα μας μερικά χρόνια! Με αποτέλεσμα να δέχεται διαρκώς επισκέψεις από επώνυμους φίλους του, μεταξύ των οποίων και ο Jimi Hendrix, όμως υπήρξα άτυχος με αυτόν επειδή έτυχε να λείπω από το σπίτι κείνη τη μέρα (γελά). Το έχασα μέσα από τα χέρια μου!
Πάντως έτσι όπως το βίωσα εγώ όλο αυτό, ναι μεν ήταν μια αξιαγάπητη φάση, όμως εγώ το θεωρούσα νορμάλ να τριγυρνάς ανάμεσα από pop stars!... Ίσως μπορούμε να πούμε λοιπόν πως κάπως έτσι μου πρωτομπήκε η ιδέα να κάνω κι εγώ μια τόσο λαμπερή καριέρα, μες τη χαρά και τη δημιουργία. Και να’μαι ακόμη, μέχρι σήμερα, μετά από τέσσερεις δεκαετίες…»
Άρα λοιπόν πέρα από τον Harrison και τον Hendrix, αν σου αναφέρω ως μέντορές σου τον Frank Zappa και τον Steve Hillage πιστεύω θα συμφωνήσεις…
«Σίγουρα. Όλοι αυτοί υπήρξαν εκατό τοις εκατό μέντορές μου. Κάτσε να σκεφτώ… Είναι αρκετοί αυτοί που εκτιμώ βαθιά… Όμως πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω και τον Andrew Latimer των Camel...»
(σ.σ.: καρδιακή προσβολή ο Κισατζεκιάν!) Ω Χριστός και Παναγία! Σοβαρολογείς;;; Σου μιλώ ειλικρινά, είναι ίσως ο πιο λατρεμένος μου!
«Μα είναι προφανέστατα ένας εκπληκτικός κιθαρίστας. Ο τρόπος που γεννά τούτες τις κιθαριστικές φράσεις του είναι αγαπημένος, μοναδικός… Και ας μην είναι σύνθετες και άκρως τεχνικές. Όμως καταφέρνει το ζητούμενο: σου λέει κάτι, σου λέει αυτό που νιώθει. Και αυτό είναι αξιοζήλευτο…»
Ακριβώς αυτό!
«…Ποιος άλλος; Ναι. Ο Steve Vai είναι φοβερά «αστείος», ξέρεις, λες και κατέβηκε από κάπου αλλού! Ποιόν άλλον να πω…; Μη νομίζεις πως ξέρω και πάρα πολλούς. Ο Santana. Σίγουρα και αυτός»
Αυτός διακρίνεται σε όσα παίζεις, πράγματι. Όμως έπεσα σε μια σου συνέντευξη προχθές όπου εκθείαζες επίσης τον πολυαγαπημένο μου Guthrie Gowan, ενώ σήμερα δεν μου τον ανέφερες ως τώρα (γελώ)
«Αμάν, έχεις δίκιο, δεν τον ανέφερα… Ναι, και μάλιστα αυτόν τον θεωρώ αυτή τη στιγμή τον πιο διαλεχτό μου κιθαρίστα από όλους τους υπόλοιπους! Και τούτο διότι τούτος πιότερο από όλους έχει παντελή έλλειψη εγωϊσμού/ναρκισσισμού. Παίζει απλά και μόνο γιατί λατρεύει να παίζει κιθάρα, είναι ξεκάθαρο κατά τη γνώμη μου»
Συμφωνώ απόλυτα! Επίσης είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα ως Άνθρωπος!... Πιο Ευγενής, πεθαίνεις.
«Απολύτως! Τον γνώρισα μια φορά μονάχα έξω από μια συναυλία του στην Αμερική, τη στιγμή που βγαίνουν όλοι πίσω για να καπνίσουν, και σκέφτηκα να αρπάξω αυτή την ευκαιρία. Και ξάφνου άνοιξε η πίσω πόρτα και βγήκε έξω, και στάθηκε όρθιος εκεί που βρέθηκε. Τον πλησίασα αργά και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Όπως το λες! Ήταν αξιαγάπητος. Ταπεινότατος. Γλυκός. Μα όλα αυτά είναι που ακούω και όταν παίζει κιθάρα. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Ο τρόπος που παίζει κάποιος κιθάρα αντικατοπτρίζει σε τεράστιο βαθμό το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Έχει να κάνει με το συναισθηματικό μας κόσμο. Είναι αυτός που κάνει την κιθάρα μας να ακουστεί έτσι. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Ως εκ τούτου, ουδέποτε δυο διαφορετικοί άνθρωποι θα παίξουν με τον ίδιο τρόπο εξαιτίας αυτού. Ο καθένας μας έχει τα δικά του γούστα, τη δική του αισθητική πάνω στην κιθάρα και τολμώ να πω περισσότερο από ότι π.χ. στα πλήκτρα ή οποιοδήποτε άλλο όργανο. Διότι (η κιθάρα) είναι ότι πιο εκφραστικό. Κάθε φορά που παίζουμε ένα riff, λέμε και μια καινούργια ιστορία, εξωτερικεύοντας μια διαφορετική μας σκέψη μέσα από το μυαλό μας. Και το λατρεύω όλο αυτό, γιατί διαρκεί ατέρμονα…»
…Και η περίπτωση του Andrew Latimer που προανέφερες αποτελεί καίριο παράδειγμα όλων αυτών, αφού τον ακούς να αυτοσχεδιάζει και αντικρίζεις την μαλαματένια του Ψυχή…
«Πράγματι. Και χαίρομαι πολύ που άνοιξες τούτο το σημαντικότατο θέμα. Βλέπεις, έχει γεμίσει ο κόσμος εκεί έξω ένα σορό πανέξυπνους κιθαρίστες τη σήμερον ημέρα. Είναι τόσο πολλοί αυτοί οι… μαθηματικά περίπλοκοι συνάδελφοί μου που μπορούν και παίζουν πράγματα που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να παίξω εγώ, τόσο, που αρχικά με βάζουν σε σκέψεις ανταγωνιστικές. Νιώθω πως πρέπει να προσπαθήσω να τους φτάσω. Όμως εν τέλει σκέφτομαι μετά «για κάτσε, μισό λεπτό, δεν χρειάζεται να μπω σε αυτή τη διαδικασία, διότι αυτά που παίζουν είναι αυτό που είναι! Εγώ έχω το δικό μου συναίσθημα να εξωτερικεύσω. Έτσι λοιπόν είναι ξεκάθαρο για μένα. Κάθε κιθαρίστας έχει διαφορετικά πράγματα να καταθέσει»
Έτσι είναι. Αναφερόμενος σε «μαθηματικά περίπλοκους» μουσικούς, ανέσυρες από το μυαλό μου τη συνεργασία σου με τον διάσημο για αυτό του το χαρακτηριστικό Jordan Rudes των Dream Theater…
«Πράγματι. Απλά δεν είχα την ευκαιρία να δουλέψω μαζί του εντός των τειχών, δεν τον συνάντησα ποτέ. Ήταν μια συνεργασία εξ’ αποστάσεως αφού μου έστειλε το μουσικό υπόβαθρο μιας σύνθεσης και σε συνέχεια μια σύντομης τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, εγώ προσέθεσα την κιθάρα μου σε αυτήν. Και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αφού ο Jordan είναι από κείνους που αποζητούν να ανατρέπουν τους νόμους και γω το αγαπώ αυτό. Ήταν ένα απολαυστικό και διαφορετικό πείραμα για μένα (γελά)»
Κατανοητό. Και η γνώμη σου για τους Dream Theater ως σχήμα;
«(σ.σ.: παύση δυο δευτερολέπτων) Προτιμώ να μην στην πω»
(σ.σ.: σκάω στα γέλια) Κατάλαβα. Απάντησες ήδη!
«Σε ευχαριστώ (γελά). Κοίτα. Είναι πολύ καλοί παίκτες όλοι τους, ξεκάθαρα. Δεν μπορώ να μην τους το δώσω αυτό. Όπως και πολύ καλοί συνθέτες. Και πολύ καλοί παραγωγοί. Και όλα αυτά είναι σημαντικά»
Φυσικά. Πάμε πίσω τώρα σαράντα χρόνια. Λόγω ηλικίας, είχα τη χαρά να ζήσω την κυκλοφορία των χειροποίητων κασετών που πρωτοκυκλοφορήσατε προσφέροντας τες μαζί με δημητριακά πρωϊνού (σ.σ.: corn flakes)!... Τι ιδέα και αυτή ρε παιδί μου; Απίστευτα πρωτότυπη!...
«(γελά γοερά) Κοίτα. Μην ξεχνάς το εξής. Κείνη την εποχή δοκιμάζαμε τα πάντα ώστε να αγγίζουμε τα αστέρια συχνά-πυκνά! Ότι ψυχεδελικό έπεφτε στα χέρια μας βοηθούσε στο να διασκεδάζουμε κάργα. Ένα από τα παιχνίδια μας λοιπόν ήταν να παίζουμε αχαλίνωτα με την Αγγλική Γλώσσα, τις λέξεις και τη γραμματική της. Δέναμε κόμπο τις γλώσσες μας γεννώντας ανύπαρκτες φράσεις ώστε να σκάμε στα γέλια, οραματιζόμενοι θεότρελες φάσεις. Μια από αυτές τις φορές λοιπόν κολλήσαμε στα δημητριακά και τα βαπτίζαμε ότι να’ναι! Προσπαθώ να σκεφτώ κάποια άλλη ονομασία μα αυτή τη στιγμή δε μου έρχεται… Όμως ένα από αυτά ήταν το Ozric Tentacles.
Και για δες που την επόμενη φορά που μας προσκάλεσαν να παίξουμε σε ένα Φεστιβάλ στο μνημείο του Stonehenge, όταν ένας τύπος της παραγωγής μας ρώτησε πως ονομαζόμαστε, του απάντησα αυθόρμητα Ozric Tentacles κλαίγοντας από τα γέλια. Τζαμάραμε επί σκηνής ουσιαστικά. Δεν παίξαμε συνθέσεις. Μας ρώτησε ξανά την επομένη και του το επιβεβαιώσαμε ξανά, το θεωρούσαμε πολύ περίεργο και αυτό μας άρεσε. Και για δες που, εν ελλείψει κάποιας άλλης πρότασης, σε κάθε μας νέα συναυλία λέγαμε αυτό. Σαν χιονοστιβάδα. Και να’μαι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, να ηγούμαι του σχήματος με το ίδιο όνομα… Τόσο απλά!»
Τόσο απλά! Επέτρεψέ μου όμως τώρα να σε ρωτήσω αν είναι εξίσου απλό για σένα και την πρώην γυναίκα σου να συνεχίζεται να συνυπάρχετε στη μπάντα ολούθε, επί σκηνής μα και στις ηχογραφήσεις… Αναφέρομαι στην Brandi φυσικά που παίζει μπάσο εδώ και χρόνια. Έχω βιώσει κι εγώ κάποια στιγμή παρόμοια κατάσταση, έστω και ως ερασιτέχνης, για αυτό ρωτώ…
«Μια χαρά θα έλεγα! Νιώθουμε τόσο οικία. Αρκεί να σκεφτείς πως μοιραστήκαμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας ο ένας δίπλα στον άλλον. Απλά εκλείπει πλέον το σεξ. Πράγμα που το καθιστά όλο αυτό οικείο, έως και…βολικό για όλους! Ειδικά την εποχή που ζούσαμε Αμερική όπου ήταν αυτή στο μπάσο και ο γιός μου ο Silas στα πλήκτρα το όλο σκηνικό μας ήθελε τρισευτυχισμένους»
Άρα λοιπόν εδώ μιλάμε για μια Οικογενειακή Υπόθεση.
«Ναι. Έτσι απέγινε. Πλέον είμαι εγώ και ο Silas βασικά που βολοδέρνουμε στην Υφήλιο εκρηγνίοντας τα μυαλά των ανθρώπων γύρω μας! Περίεργο ακούγεται, ε;»
Μα αυτή ήταν εξαρχής η δουλειά σας! Αλήθεια, μήπως γνωρίζεις τι κάνουν σήμερα οι υπόλοιποι μουσικοί της φερόμενης «κλασικής σας σύνθεσης»;
«Μάλιστα. Ο Merv (Pepier) έχει φτιάξει τους Eat Static όπως θα ξέρεις. Με αυτούς γυρνά τον κόσμο όλο έως και σήμερα, παίζοντας κάθε βράδυ και ηχογραφώντας άλμπουμ. Ο Joie ("Ozrooniculator" Hinton) που υπήρξε πληκτράς μας ζει στο Glastonbury της Αγγλίας φτιάχνοντας τραγούδια με τους φίλους του μα δε μπορώ να θυμηθώ κάτω από ποιο όνομα… Ποιος άλλος; Ο Paul στα κρουστά, έρχεται ακόμη και συμβάλει σε κάποιες συναυλίες μας στα πάτρια εδάφη, στη Αγγλία. Ο "Jumping" John Egan που πλέον αποκαλεί τον εαυτό του Champignon το οποίο όπως θα γνωρίζεις σημαίνει μανιτάρι στα Γαλλικά, δουλεύει σε ένα μεγάλο club με αυτό το όνομα συνθέτοντας παράλληλα δικές του μουσικές, πάντα με κείνο το χαρακτηριστικό του χαμόγελο στα χείλη… Αυτούς φαντάζομαι εννοούσες, σωστά;»
Όλα καλά, σε ευχαριστώ πολύ. Πριν προχωρήσουμε στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης που εδώ και τριάντα συναπτά έτη αποκαλώ “One By One”, θα ήθελα να ακούσω τις μνήμες σου από την επάρατη πυρκαγιά της οικίας σας στο Colorado που κατέστρεψε την Παρασεκυή 22 Ιουνίου του 2012 όλο το βιός σας, μαζί με ολάκερο το αρχείο του συγκροτήματος!... Και μόνο που το σκέπτομαι, ανατριχιάζω!
«Ήταν το ελάχιστον απρόσμενα περίεργο. Διότι εκείνη ακριβώς την περίοδο ήμασταν με το σχήμα σε Ευρωπαϊκή περιοδεία και την ώρα που το έμαθα οδηγούσα ώστε να επιστρέψουμε σπίτι μας πλέον. Και να που καλώ τον τύπο που πρόσεχε την οικία μας όσο λείπαμε να τον ενημερώσω πως οσονούπο επιστρέφουμε σπίτι μας και ανυπομονούμε. Και κείνος μου απαντά «ναι, βέβαια, αρκεί να υπάρχει ένα σπίτι στο οποίο να επιστρέψεις!... Έπιασε μια τεράστια και ασταμάτητη φωτιά και καταστρέφει τα πάντα γύρω της…». «Ορίστε;;;» αναφώνησα, μα ότι γίνεται, δεν ξεγίνεται. Μπήκα στο διαδίκτυο να δω τι τρέχει και πράγματι είδα (σ.σ.: από κάμερες του σπιτιού;;) ένα κολοσσιαίο, λυσσασμένο πύρινο μέτωπο οδηγούμενο από έναν απίστευτα δυνατό αέρα να πλησιάζει τάχιστα στο δικό μας κτήριο… Πανικοβληθήκαμε φυσικά και σπεύσαμε «τρέχοντας» να επιστρέψουμε πίσω όσο πιο σύντομα μπορούσαμε. Όταν φτάσαμε με όλο μας τον εξοπλισμό, ανακαλύψαμε πως για κακή μας τύχη ο άνεμος είχε πάλι γίνει μανιώδης και το σπίτι μας κινδύνευε πλέον θανάσιμα. Τότε ήταν που ήρθε και η αστυνομία να μας απομακρύνει για ευνόητους λόγους και έτσι εμείς αρπάξαμε τη γάτα μας, αρπάξαμε τον πολυτιμότατο εξοπλισμό μας που ευτυχώς είχε παραμείνει πακεταρισμένος από την περιοδεία μας…»
Ευτυχώς!...
«…Ναι, δόξα το Θεό. Αρπάξαμε και ότι άλλο σημαντικό προλάβαμε και κατηφορίσαμε γοργά το λόφο ώστε να οδηγηθούμε στη συνέχεια στο σπίτι της μάνας του φίλου μας αυτού, η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μας φιλοξενήσει όσο χρειάστηκε… Μπορούσαμε να δούμε τον πύρινο ορίζοντα και τον πυκνό καπνό που προκάλεσε τούτη η φωτιά. Ανήμποροι. Έτσι απλά…»
Δεν έχω λόγια…
«Η πλάκα είναι πως είχαμε κλείσει ήδη ένα Φεστιβάλ να παίξουμε. Πήγαμε. Και λίγο πριν ανεβούμε επί σκηνής ήταν που μάθαμε τα μαντάτα: το σπίτι δεν υπήρχε πια. Μπήκαμε να δούμε στον (δορυφορικό) χάρτη την εικόνα και η εικόνα ήταν μια μικρή, κατακόκκινη κουκίδα γύρω από το σπίτι… Βγήκαμε, και παίξαμε όπως έπρεπε. Πολύ ζόρικη περίοδος. Όμως αν το καλοσκεφτείς, δεν ήταν και η χειρότερη του Κόσμου…»
…Αντιλαμβάνομαι τι εννοείς, μα παραμένει…φρίκη…
«Ενδιαφέρουσα εποχή. Ευτυχώς, οι όροι με τους οποίους είχαμε ασφαλίσει το βιός μας δεν ήταν καθόλου άσχημοι και έτσι καταφέραμε σταδιακά να αγοράσουμε ένα άλλο οίκημα, και εν συνεχεία να φτιάξουμε ένα ολοκαίνουργιο home studio με χίλια-δυο όμορφα νέα τεχνολογικά πράγματα. Άρα τέλος καλό, όλα καλά θα έλεγα. Όμως δεν θα το σύστηνα σε κανέναν!...(γελά)»
(γελώ μαζί του) Ξεκάθαρα! Και ένα άλλο γεγονός που πληροφορήθηκα αξίζει εύφημης μνείας είναι η άμεση βοήθεια που εισπράξατε από πάμπολλους οπαδούς σας όσον αφορά στην ανάκτηση του πολύτιμου οπτικοακουστικού Αρχείου σας που χάθηκε στις φλόγες!... Πρέπει να σας συγκίνησε Ed…
«Δεν το συζητώ! Έως και σήμερα που μιλάμε, είναι αμέτρητες οι ευγενείς προσφορές που λαμβάνουμε από όλο τον Κόσμο. Ακόμη με πλησιάζουν και μου λεν «έχω τούτο, έχω κείνο, δες και αυτό», σε σημείο τέτοιο που πλέον θα έλεγα πως έχουμε ανακτήσει τη συντριπτική του πλειοψηφία»
Πόσο χαίρομαι! Τούτη είναι η ομορφιά της Μουσικής. Της Παγκόσμιας Γλώσσας μας…
OZRIC TENTACLES & NAXATRAS
ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη!
A special co-headline show
Made Of Stone Productions περήφανα παρουσιάζει
OZRIC TENTACLES [UK]
+
NAXATRAS [GR]
+
SPECIAL GUESTS : SILAS & SASKI [UK]
Παρασκευή 19 Απριλίου 2024 | Fuzz Live Music Club, Αθήνα
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00 | Ώρα έναρξης στις 20:30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
-- Προπώληση : 20€
-- Ταμείο : 23€
ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:
-- more.gr (πανελλαδικά)
-- Καταστήματα Public (πανελλαδικά)
-- Καταστήματα Nova (πανελλαδικά)
-- Metal Era (Αθήνα)
Concert & Studio Photos where mentioned by Chris Kissadjekian
