Ήταν από τον ιδρυτή αυτής της μουσικής σελίδας Χρήστο Κισατζεκιάν (δε μπορώ τα μεγάλα ονόματα!) και ήταν αγωνιώδες: «Ντίνο μου εύχομαι να σε πετυχαίνω διακοπές, όμως αν τυχών έχεις επιστρέψει, σε παρακαλώ, θέλω ένα κείμενο σου γρήγορα γιατί όλοι οι άλλοι είναι χαμένοι σε ερημικά νησιά!…». «Ρε φίλε» έβρισα μέσα μου, «ούτε τα Ρωσσικά μπαλέτα Αύγουστο μήνα δε μπορώ να απολαύσω την τύχη μου μέσα!...». Αλλά πάλι ο Χρήστος είναι αδελφός, και ότι θυσία και να κάνεις γι΄ αυτόν είναι λίγη!... Έτσι ανεβάζω τα μαύρα γυαλιά στα μάτια μου, αφήνω τις νεαρές Ρωσσίδες να πλατσουρίζουν στα καταγάλανα νερά και πιάνω δουλειά.
Πριν αρκετές εβδομάδες, γύρω στα μέσα του Ιούλη, φιλοξένησα κάτι φίλους Αμερικανούς από την Αριζόνα. Καθώς καθόμασταν μια μέρα σε μια ταβέρνα, η συζήτηση έφυγε από τα άλλα θέματα και στράφηκε στην μουσική – τι άλλο! Όταν δε τους ανέφερα ότι ένας από τους αγαπημένους μουσικούς ήταν ο Willie De Ville, διέκρινα μια απορία στα πρόσωπα τους. Αν και ο De Ville ήταν Αμερικάνος και μάλιστα γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης, αυτοί τον αγνοούσαν! Από την άλλη εγώ δεν έδειξα ιδιαίτερη έκπληξη αφού είναι γνωστό ότι ο Willie ήταν και παραμένει πιο δημοφιλής στην Ευρώπη από ότι στην χώρα του, αν κι αυτό αποτελεί μια από τις πιο κατάφωρες αδικίες στο κόσμο της μουσικής. Και δεν είναι λίγες οι φορές που οι φανατικοί του fans από τις ΗΠΑ ταξίδευαν στην Ευρώπη για να απολαύσουν τα live του…
Τον De Ville τον γνώρισα προσωπικά όταν ήρθε για μια και μοναδική εμφάνιση στις αρχές των 90’ s στη Θεσσαλονίκη, στο θρυλικό κλαμπ του Μύλου. Η συναυλία του εκείνη την βραδιά ήταν συγκλονιστική και από τότε έγινα ένας πιστός και αμετανόητος θαυμαστής του. Τόσο, που λίγο αργότερα υπήρξα και μέλος του επίσημου fan club του που είχε έδρα στην Ολλανδία. Για χρόνια ήμουν το μοναδικό μέλος του club από την Ελλάδα! Μάλιστα ένα τεύχος του fanzine που έβγαζε το club, απαριθμούσε τα μέλη του κλαμπ σ΄ όλη την Ευρώπη π.χ. Γερμανία I2 μέλη, Γαλλία Ι36, Ολλανδία 205, Βέλγιο 36, Ελλάς Ι!… Βέβαια στη συνέχεια αυξηθήκαμε αφού προστέθηκε ένα ακόμη μέλος από την Αθήνα…
Ο Willie είχε ξεκινήσει στις μέρες του punk γύρω στα μέσα των 7O’ς με το συγκρότημα του Μink De Ville χτίζοντας την πορεία του με τα πρώτα του εξαιρετικά δείγματα με υπέροχες συνθέσεις όπως τα “Spanish Stroll”, “Party Girls” & “She’s So Tough” μεταξύ άλλων. Την περίοδο ‘74 έως και ’86, η μπάντα είχε δισκογραφήσει έξη δυνατά albums, με καλύτερα τα LP’s “Cabretta” & “Return To Magenta”. Με την είσοδο των 8O’s το album του “Le Chat Bleu” αναδείχθηκε μέσα στα καλύτερα της χρονιάς εκείνης από το περιοδικό “Rolling Stone”, ενώ στο επόμενο του το LP “Coup De Grace” την παραγωγή είχε αναλάβει ο διάσημος Jack Nitzche. Αυτή την περίοδο ο ίδιος πυκνώνει τα lives του στην Ευρώπη, ενώ η μουσική του υιοθετεί αρκετά στοιχεία από την Eυρωπαϊκή μουσική κουλτούρα.
Όμως το Ι987 κυκλοφορεί ο δίσκος του “Μiracle” που θεωρείται από τα πιο πετυχημένα του albums. Άξιο αναφοράς είναι και το διπλό live album του που κυκλοφόρησε τη χρονιά του Ι993. Αυτή τη δεκαετία ο Willie γνωρίζει και τη πιο μεγάλη εμπορική επιτυχία του με το ρυθμικό “Demasia do Corazon”, ενώ έξοχες είναι οι διασκευές που κάνει στα κλασικά “Ηey Joe” & “Stand By Me”.
Aν και μπολιασμένος από νεαρός με το πάθος του Punk rock, ο Willie De Ville πλέον ως solo δημιουργός έγραψε μερικές από τις ωραιότερες μπαλάντες στην πορεία του. Αναφέρομαι στα “I Call Your Name” (κόβεις φλέβες αν το ακούσεις αργά το βράδυ!), “Stars That Speak” & “Heaven Stood Still”… Όμως στις αρχές του θέρους του 2ΟΟ9 έρχονται τα άσχημα νέα. Το fan club με επιστολές του ενημερώνει όλους μας ότι ο Willie έχει χτυπηθεί από τον καρκίνο και η κατάσταση του κρίνεται σοβαρή... Ο ίδιος νοσηλεύεται σε νοσοκομείο των Ηνωμένων Πολιτειών και παρακαλεί όλους τους θαυμαστές του να του στείλουν κάρτες με μια κόκκινη καρδιά!... Αγόρασα κι εγώ μια για να του τη στείλω.
Αλλά δυστυχώς δε πρόλαβα… Κείνο τον Αύγουστο ανακοινώθηκε ο θάνατος ενός μεγάλου μουσικού που αναγνωρίσθηκε ως ο «τελευταίος δανδής», για το ύφος της μουσικής του μα και τον χαρακτήρα του.
Τοποθέτησα με ένα δάκρυ την κάρτα σε ένα δίσκο του και έβαλα τη βελόνα του πικάπ στο “Ηeaven Stood Still”.
Demasiado Corazon
Photos on stage at RODON Club 1993 by Chris Kissadjekian / www.livephotographs.com
